ένα (πάντα) επίκαιρο μάθημα



photo © Στράτος Προύσαλης
Σα σημερινά τα λόγια του Δ. Γληνού:
Και το ανήσυχο Σήμερα, βαθιά συνταραγμένο από τις αιματηρές δυσαρμονίες της ζωής και τον αβάσταγό τους πόνο, την παιδεία μελετάει και αναστοχάζεται, πώς να ριζοβολήσουν μέσα στις μελλούμενες ψυχές τα σπέρματα μιανής αρμονικότερης και ηθικότερης συνυπαρξίας των ανθρώπων. (1)
Πιο ανήσυχο παρά ποτέ, το δικό μας σήμερα, εγκλωβισμένο στη λογική του ευρωμονόδρομου. Ένα σήμερα αβέβαιο, σε μια Ευρώπη μικρόψυχη και ανίκανη να αντιληφθεί τη “μεγάλη εικόνα”. Όπου το οικονομικό πλεόνασμα από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, οι πλατιές λαϊκές της μάζες, τα φθηνά εργατικά χέρια των προσφύγων και των μεταναστών, το καρπώνεται μια ανάλγητη αστική τάξη. Όπου και τα τελευταία προσχήματα έχουν πλέον καταργηθεί, μπροστά στην ανθρωποφάγα καπιταλιστική λογική του (υπερ)κέρδους. Όπου η συνεχής εξειδίκευση στο χώρο της εκπαίδευσης, ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο αυτιστικός ανταγωνισμός, λειτουργούν σε βάρος της ολόπλευρης ανάπτυξης των συνειδήσεων, της ουσιαστικής παιδείας των πολιτών. Όπου οι ελαστικές σχέσεις εργασίας παρουσιάζονται ως κάτι αυτονόητο, ενώ οι αυξανόμενες αυτοκτονίες και τα διάφορα ψυχικά νοσήματα κρύβονται όπως όπως κάτω από το παχύ χαλί μιας ανεξήγητης μακαριότητας και ενός -αόριστου πάντως- μέλλοντα ευδαιμονισμού...
Τι άλλο παρά καθημερινές εικόνες δυσαρμονίας προκαλεί η ακραία κοινωνική ανισότητα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, που καλούνται να διαχειριστούν θλιβερές κυβερνήσεις με οποιοδήποτε πρόσημο, αριστερό ή δεξιό. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ακόμη σε μια, οσοδήποτε μακρόχρονη ή βραχύχρονη, “έξοδο από την κρίση” του καπιταλιστικού συστήματος, εντός του ίδιου αυτού συστήματος;
Αξιοποιώντας στο έπακρο το στέρεο φιλοσοφικό υπόβαθρο του διαλεκτικού υλισμού και το πολύτιμο επιστημονικό του εργαλείο, τον ιστορικό υλισμό, μπορούμε πράγματι να δώσουμε εξηγήσεις για όσα μας συμβαίνουν, αλλά και για όσα πρόκειται να συμβούν από εδώ και πέρα, στο γερασμένο σώμα της Ευρώπης. Να δούμε τις προοπτικές που γεννιούνται μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες, από την ταξική συνειδητοποίηση που (νομοτελειακά) φέρνει κάποτε η κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, όχι όμως ως ώριμο φρούτο, αλλά ως αποτέλεσμα κοινωνικοιδεολογικής διαπάλης, συνεχούς εγρήγορσης και καθημερινών αγώνων.
Σε αυτό το πλαίσιο θα υπάρξουν και πολλές απογοητεύσεις, θα υπάρξουν αναγκαστικά και πισωγυρίσματα, θα υπάρξουν και ήττες. Θα ξεπεραστούν, και το προλεταριάτο, που ως εκείνη τη στιγμή δεν θα είναι τίποτα, θα έχει γίνει τα πάντα. (2) Αρκεί, ως τότε, να έχουμε ξεμπερδέψει με τις αυταπάτες. Οριστικά και αμετάκλητα!
Σημειώσεις
1. Δημήτρης Γληνός, Το Βασικό Πρόβλημα της Παιδείας, Σεπτέμβρης 1923, Εκλεκτές Σελίδες-Τόμος Α', Στοχαστής, 1971.
2. K. Marx, Critique du droit politique hegelien, Introduction Traduction Albert Baraquin, Editions Sociales, 1980.

γνώμη του Ντέμη Κωνσταντινίδη

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

με τον ουρανό

θέλω να γίνω ποιητής

χρόνοι

αυτοανθολογούμενος