κακό σκυλί...

Με περισπούδαστο ύφος, η κα Ευπορίδου έδινε κατευθύνσεις στις δύο υπαλλήλους της, καμώνοντας τη φοβερά υπεύθυνη και προβληματισμένη για την εκδήλωση της βραδιάς, την οργάνωση της οποίας είχε αναλάβει εξολοκλήρου. Μάλωνε, απογοητευόταν, ενθουσιαζόταν ―μα πάντα μόνο με τις ιδέες της― , αγανακτούσε με την ασχετοσύνη των ανθρώπων. Είχε άποψη για όλα! Η διαπεραστική φωνή της έφτανε ως εμάς, από το βάθος του διαδρόμου.
“Ε, τι να κάνουμε, έτσι έχει μάθει…', έλεγε ο συνάδελφός μου, ο Τιμολέων. “Να την αλλάξουμε;'.
“Μήπως θα τη δεχτούν για αλλαγή;', απαντούσα ξύνοντας δήθεν το κεφάλι μου, και ο Τιμολέων έσκαγε στα γέλια.
Κάθομαι τώρα και μετρώ πόσα χρόνια έχει ο Τιμολέων πεθαμένος. Κι άλλα πόσα που έχουν πάει περίπατο σπουδές, επιστημονική κατάρτιση, βιογραφικά και τα τοιαύτα. Παρεμπιπτόντως, τελευταία πληροφορήθηκα ότι η κα Ευπορίδου, σε βαθύ πλέον γήρας, ζει και βασιλεύει.


26/1/2017 Ποιείν

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

με τον ουρανό

θέλω να γίνω ποιητής

χρόνοι

αυτοανθολογούμενος