παρουσίαση από tovivlio.net

Ένας αλύγιστος ποιητής με «ευλύγιστες μελαγχολίες»*


Το πορθμείο για τη νησίδα της Ποίησης είναι απάνεμο και φιλόξενο. Πολλοί καταφεύγουν εκεί με το όνειρο του ταξιδιού. Η θάλασσα του εμπορευματοποιημένου πολιτισμού και της υποκουλτούρας είναι τρικυμιώδης και τα εμπόδια πολλά. Λίγοι τολμούν το επικίνδυνο ταξίδι και ακόμα λιγότεροι αγκυροβολούν στην Ποίηση, λίγοι πραγματώνουν το στόχο του "ταξιδιού".  

Ντέμης Κωνσταντινίδης
Ο Ντέμης Κωνσταντινίδης έφτασε στο λιμάνι το 2009. Το ανήσυχο ταξίδι τον έφερε αντιμέτωπο με λογής θηρία. Στο νησί φτάνοντας ναυαγός είχε να επιδείξει ήδη τέσσερις ποιητικές συλλογές και μία πανελλήνια βράβευση: Διαθέσεις (UniversityStudioPress, 2009), Ιχθύων λόγος (UniversityStudioPress, 2011), Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (UniversityStudioPress, 2013), Ευλύγιστες μελαγχολίες (Vakxikon, 2014).
Οι «ευλύγιστες μελαγχολίες» είναι μία συλλογή από ποιητικά θραύσματα. Ο δημιουργός πειραματίζεται με τον έμμετρο στίχο και την ομοιοκαταληξία και με τον ελεύθερο στίχο. Γνωρίζει ότι ο ελεύθερος στίχος δεν τον καθιστά ελεύθερο, αλλά του επιβάλλει τους δικούς του νόμους, ότι απαιτεί ρυθμό και έχει τη δική του τελετουργία. Επιμένει στο στίχο, εγκαταλείποντας το πεζολογικό ύφος και την ποιητική πρόζα. Ελλειπτικοί στίχοι αναδύουν την αγωνία για το παρόν και το μέλλον.
Η διατύπωσή του αποφθεγματική, με στίχους σπαράγματα, απότομους και κοφτούς που λειτουργούν ως κραυγής αγωνίας. Η σάτιρα αποτελεί ένα άλλο μέσο έκφρασης για τα σύγχρονα αδιέξοδα. Η Θεσσαλονίκη του παρόντος και των παθών βρίσκεται στο ποιητικό του επίκεντρο (κλειστά καταστήματα, πολύπαθη Εγνατία, Χαλκιδική). Η ανατροπή ακόμα στέκει μακριά, ο εξανδραποδισμός και οι ανθρωποθυσίες συναγωνίζονται την οργή, την απογοήτευση.
Θραύσματα εικόνων ξεπηδούν μέσα από τις λέξεις. Στίχοι αμφίσημοι, όπως ο δημόσιος λόγος. Η εικονοπλασία με τη δύναμη της εκφραστικής λιτότητας που τον διακρίνει γίνεται εκρηκτική. Η θάλασσα είναι πολλά υποσχόμενη, αλλά τελικά και τούτη συμμετέχει στην κοινωνική ένταση (αυτοκτονίες, ανεργία, σκληρές συνθήκες εργασίας). Ακόμα και η φύση μοιάζει να συνωμοτεί κατά του σύγχρονου ανθρώπου.
Η μελαγχολία των καιρών που διακρίνει όλη την κοινωνία αποτυπώνεται στον ποιητικό καμβά του Κωνσταντινίδη. Η απογοήτευση και η ελπίδα αποτυπώνονται με λέξεις αιμάτινες σαν τις πληγές του ποιητή που αγωνίζεται στην τρικυμία της φίλαυτης κι αντιπνευματικής κουλτούρας της ήττας. Κι όμως ο ποιητής συμμετέχει, δίνει το δικό του παρών στο κοινωνικό κάλεσμα. Απέναντι στον εφιάλτη όμως ο ποιητής αντιτάσσει την τέχνη με στόχο να αφυπνίσει από τη νάρκη. 
Η γενιά της κρίσης αντιστέκεται σθεναρά στην υποταγή και την αδιαφορία των σκοτεινών μας χρόνων. Ο ποιητής είναι μέλος της κοινωνίας, άνθρωπος των τεχνών και των γραμμάτων, βιώνει τα κοινωνικά πάθη, τους μετασχηματισμούς. Οι λέξεις είναι το δικό του μέσο για να εξωτερικεύσει το δικό του ψυχοσυναισθηματισμό. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Προυστ και «οι ποιητές ανατρέφονται με σκαμπίλια (της ζωής)»… Δρουν σε μία κοινωνία πόθων και βασάνων.

*Η ιστοσελίδα θέλει να εκφράσει θερμές ευχαριστίες στον κ. Δήμο Χλωπτσιούδη (http://tovivlio.net/author/%CE%BF-%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84/), για την μεστή και καίρια     παρουσίαση, καθώς και για την άμεση ανταπόκρισή του.

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

με τον ουρανό

θέλω να γίνω ποιητής

χρόνοι

αυτοανθολογούμενος