κάστα...

Την είδα την Aννούλα, 
την είδα ψες αργά 
μαρμάρινη πορτούλα
βαστούσε αγκαλιά...

Εφούσκωνε τ’ αγέρι
καπνό απ' την ψησταριά
κι ακόμη η Περιστέρη
'ξηγάει του Σαμαρά...

Εστέκονταν οι σκύλοι
στον  τύμβο του Καστά
κι εγώ μ' ένα φυτίλι 
κάτω από μια μουριά...

Και το χαιρετισμό της 
εστάθηκα να ιδώ, 
ώσπου ένας αγρότης
μου το 'κρυψε κι αυτό...

Σ’ ολίγο, σ’ ολιγάκι
δεν ήξερα, να βγω
ή πίσω απ' το λοφάκι
να κάνω τον χαζό;

Και αφού μέχρι το δείλι
δεν έμεινε ψητό...
εδάκρυσαν οι σκύλοι
εδάκρυσα κι εγώ.

Δεν κλαίγω τον Αντώνη
δεν κλαίγω τον Καστά
μόν’ κλαίω για τη Μενδώνη
που 'φαγε τα ψητά...

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

με τον ουρανό

θέλω να γίνω ποιητής

χρόνοι

αυτοανθολογούμενος