Όσο το όπλο σου βαστάς Στο χέρι δε σε βάζουν. Κάθε καλύβι που περνάς Σπόρους στο διάβα σου σκορπάς Σαν άγιος φεγγοβολάς Κι οι χωρικοί σου τάζουν.

Κι εσύ που με καμάρι την υψώνεις Κι εσύ που οργισμένος την πατάς Κι εσύ που με διαβεβαιώνεις... Κάποια σημαία ακολουθάς. Κάπου, οπωσδήποτε, πρέπει ν’ αρέσεις Την επιβράβευση κι εσύ επιζητάς. Σε μάθανε να ζεις με τις προσθέσεις Μα ν’ αποστρέφεσαι το πλην της μοναξιάς. 13/4/2018 Στιγμές

Ριπές ανέμου σκορπίζουν τις πολιτείες. Τα βατράχια σταμάτησαν το τραγούδι τους. Δεν τολμούσαμε να ζήσουμε και τώρα δε ζούμε. Ν' αγαπήσουμε την επόμενη ερωμένη μέρα. Να κατάλαβαν, τουλάχιστον, κάτι αυτοί που έρχονται; Να τους κουβαλήσει από εμάς λίγο πιο πέρα...

Μη θορυβείτε! Εισέρχεσθε εις τον ναόν μετά μεγάλου δέους. Μετά μεγαλυτέρου δε, εις το Κόμμα.

The Valley of Unrest Once it smiled a silent dell Where the people did not dwell; They had gone unto the wars, Trusting to the mild-eyed stars, Nightly, from their azure towers To keep watch above the flowers, In the midst of which all day The red sun-light lazily lay. Now each visitor shall confess The sad valley’s restlessness. Nothing there is motionless— Nothing save the airs that brood Over the magic solitude. Ah, by no wind are stirred those trees That palpitate like the chill seas Around the misty Hebrides! Ah, by no wind those clouds are driven That rustle through the unquiet Heaven Uneasily, from morn till even, Over the violets there that lie In myriad types of the human eye— Over the lilies there that wave And weep above a nameless grave! They wave:—from out their fragrant tops External dews come down in drops. They weep:—from off their delicate stems Perennial tears descend in gems. Η τρικυμισμένη κοιλάδα Ένα σιωπηλό λαγκάδι κάποτε χαμογελούσε Εκεί όπου κανένας πια δεν κατ

Για την Αλεξάνδρα Δ. Kάπου θα τρέχεις ζωή αλλά μακριά απ’ τα πόδια μου. Αυτά θα τρέχουν μόνα τους θα παραβγαίνουν με κλειστά τα φώτα· λάμψεις επιθανάτιες σπείρες τερματισμών κι αφετηρίας. Αυτά θα τρέχουν σε λευκά δωμάτια 2x3.

Το είδος μου σ' αιχμαλωσία · ώρες ταΐσματος κανονικές. Όταν γρυλίζω πριν το βραδινό, (να μένουν άραγε, και πόσοι;) έρχεται εκείνο πιο πικρό, μέχρι του ύπνου την ευλογημένη μέρα. 16/4/2018 Στάχτες